Een achterkamertje...

In een achterkamertje van een gemeentehuis, ergens in het midden van het land, schuiven ze aan: de lijsttrekkers van de winnende partijen met hun fractiemedewerkers. Het is donderdag 22 maart 2018 en de rook van de gemeenteraadsverkiezingen is opgetrokken. De tijd van radiodebatten en flyeren is voorbij. Hier aan tafel zitten de mensen die het gemeentebeleid de komende vier jaar met elkaar gaan bepalen.

 

Van tegenstellingen naar samenwerking 

De tegenstellingen zijn de afgelopen weken tijdens de campagne flink uitvergroot. Nu komt het aan op samenwerken. De lijsttrekkers schuiven naar het puntje van hun stoel. De fractiemedewerkers kijken nerveus in het rond. Hier en nu moet het gaan gebeuren. Samen een meerderheid vormen is een eenvoudige rekensom, maar de speerpunten uit de partijprogramma’s ook echt in het coalitieakkoord krijgen; dat moet bevochten worden.

 

Belastingen omlaag

Zoals gebruikelijk neemt de voorman van de liberalen meteen het woord. “Laten we de inwoners eens wat meer vertrouwen geven,” steekt hij van wal. “Zij kunnen meer dan we denken. Als overheid hoeven we hen niet bij het handje te houden. Mijn wens is dat het volgende college het eigen initiatief bevordert. Dat geeft de inwoner meer regie over zijn eigen buurt. En bovendien: met zelfredzame inwoners kunnen die gemeentelijke belastingen eindelijk eens omlaag.”

De bijdrage vanuit het gemeentefonds wordt toch elk jaar minder, mokken de dames en heren politici om tafel. Dus soit, valide punt. Kan zo het coalitieakkoord in.

 

Geven en nemen

Vervolgens is het woord aan de christendemocraat. “We zijn een ‘samen-leving’,” doceert zij. “Eigen initiatief juichen wij toe, maar laten we ons als overheid niet te veel terugtrekken. Ik zie een gemeente voor me die er voor de inwoner is. Die hem ruimte geeft, maar ook de middelen om wat van zijn omgeving te maken.” Mooi gezegd, vinden de groene en lokale politici. Nou, vooruit dan, bromt de liberaal. Het is geven en nemen.

“Milieu en duurzaamheid verdienen een apart hoofdstuk,” meent de lijsttrekker van de groene partij. “Wat mij betreft gaan we nu echt vaart maken met de verduurzaming van onze gemeente. Te beginnen bij onszelf.” Ze knikt veelbetekenend naar de ijverig pennende fractiemedewerkers aan tafel. “In dit gemeentehuis jassen we er te veel papier doorheen. Laten we streven naar honderd procent digitale dienstverlening en het elimineren van overbodig papierwerk.” Een alleszins redelijk punt, vinden haar collega’s.

 

Zwerfafval

Tot slot neemt de lijsttrekker van de lokale fractie het woord. “Zwerfafval!” roept hij. “Een leefbare woonomgeving begint met schone straten. Mijn partij ergert zich al jaren aan het rondslingerende vuil op de stoep en in de bosjes. Het wordt tijd dat we hier nu eindelijk een oplossing voor vinden!” De dames en heren om tafel knikken. De lokale Trump heeft zich jarenlang op dit onderwerp geprofileerd en de kiezers hebben hem daarvoor beloond. Snel geven ze toe. Voordat hij weer over die hondenbelasting begint…

De gemeentesecretaris kijkt tevreden rond. Dit wordt wel wat. “Laten we deze paragrafen meteen opnemen in het coalitieakkoord.”

 

Smartphone

“Eh, mag ik even?” klinkt het uit de hoek van het achterkamertje. Daar zit een jonge fractiemedewerker. Aarzelend houdt hij zijn smartphone omhoog. “Dat kan allemaal prima in het akkoord, maar we kunnen ook volstaan met deze app hier. Daarmee kunnen onze inwoners via hun smartphone zwerfaval, kapotte lantaarnpalen of onveilige situaties melden. Zo hebben we een schone omgeving, betrokken burgers, digitale overheid en samenwerking in één!”

Toen opende ik weer mijn ogen. Ai. Ik zat toch niet in een achterkamertje de bijdehante fractiemedewerker uit te hangen. Ik droomde eventjes weg tijdens mijn stoelmassage bij Decos… Was het wensdenken of een blik in de toekomst? Ach, dat zal wel blijken. Eén ding weet ik wel: als Decos dragen we graag bij aan een digitale overheid, papierloos werken, een betrokken samenleving en een schone wereld. Met Fixi blijft dat wat ons betreft geen fictie.